Friday, 29 September 2017

Kolonizacija u kulturi, Večernje novosti, 29. septembar, 2017.



Dnevnik zabluda

Kolonizacija u kulturi

Piše Slobodan Maldini

Kolonizacija je globalan proces u kojem centralni sistem svetske moći dominira nad ostalima, pokoravajući ih i namećući se u svakom društvenom segmentu. Na ovaj način, silnici satiru male nacije i male kulture, uništavaju njihovo kulturno nasleđe i nacionalni identitet. Globalna kolonizacija se odvija na svim planovima: u privredi, finansijama, politici, vojsci i nacionalnoj bezbednosti, pa čak i u kulturi. Svedoci smo procesa u kojem je Srbija u velikoj meri kolonizovana. Jer, na našem tlu dominiraju inostrane fabrike, banke i trgovinski lanci u kojima se prodaju inostrane robne marke, stranci preuzimaju vlasništvo nad prirodnim resursima, oranicama, čak i vodom. Inostrana politika meša se u unutrašnju uslovljujući nam "ulazak u EU", prisutan je uticaj NATO-a, otimaju nam teritoriju i surovo diktiraju postupke naše vlasti i golom silom. Iako mnogi to ne žele da priznaju, Srbija je danas talac i kolonija svetskih moćnika. Ali, pogubno je što neokolonijalizam u Srbiji nije zaobišao ni oblast koja zaslužuje da bude toga pošteđena - kulturu.

I ove godine će najznačajniju likovnu manifestaciju Oktobarski salon, odrediti stranci. Kustosi Salona su Daniel (Francuska) i Gunar B. Kvaran (Island). Prošlog je bio kustos Dejvid Eliot (V. Britanija), a pretprošlog Austrijanac Nikolas Šafhauzen... U arhitekturi Srbije, na kapitalnim projektima angažovani su inostrani autori. Dobili smo neuračunljive projekte stranaca koji nemaju predznanje ni iskustvo rada u Beogradu: Zahe Hadid podno Kalemegdana, Danijela Libeskinda u dunavskoj luci, grupe Skidmor Ouvings i Meril na Kuli Beograd, Kalison RTKL, DVP i drugih na Beogradu na vodi, Jana Gela na parku "Ušće", Borisa Podreke na setu projekata u centru grada i dr.

Nedavno je u Beogradu otvorena robna kuća švedskog trgovinskog lanca nameštaja Ikea. Među 9.300 Ikeinih proizvoda koji se u njoj nalaze, po cenama višim od evropskih, tu su samo dva srpska. Domaći dizajn nameštaja i pokućstva predstavljen je na uvredljiv, potcenjivački način: drvenom oklagijom i daskom za sečenje mesa.

I pored brojnih srpskih međunarodno priznatih grafičkih dizajnera, vizuelno oblikovanje našeg nacionalnog dnevnog lista "Politika" izradio je zagrebački grafički dizajner iz SAD, predvodnik nedavno održanog "Prajda" Mirko Ilić. Nije jasna poruka koju prenosi naša vrhovna institucija u kulturi - Muzej savremene umetnosti u Beogradu - kada svoj zbornik štampa upotrebljavajući font (slova) intrigantnog naziva "Brioni" mladog hrvatskog tipografa Nikole Đureka i to naglašava u impresumu publikacije. Da li se radi o promociji ili nadmoćnoj dominaciji hrvatske kulture nad srpskom, ili je po sredi nešto treće? Opštepoznato je da je naš zapadni sused jedina zemlja na svetu koja sprovodi lingvicid nad tuđim jezikom - srpskim i našim ćiriličnim pismom.


Na fotografiji: Ikeina oklagija, katalog Ikee

Friday, 22 September 2017

Metla, Večernje novosti, 22. septembar 2017.




Dnevnik zabluda

Metla

Piše Slobodan Maldini

Ako želimo da dobijemo utisak o nekoj zemlji, njenom razvoju i nivou kulture, dovoljno je da odemo u njenu prestonicu. Ulice glavnog grada su ogledalo države i na njima se vidi sve: prosperitet, bogatstvo, kultura, ekonomija, ljudi, dometi društvenog uređenja, bitne osobine i karakteristike društva i vlasti. Nedavno je gradonačelnik Beograda Siniša Mali izneo iznenađujući podatak da grad danas vodi više od 1.000 gradilišta. Hvaleći ovo postignuće, predstavio je svoju novu ambiciju kojom "cilja" cifru od 1.500 gradilišta. Ovako impozantnim rezultatima teško koja svetska prestonica danas može da se pohvali. Jer, sama šuma 1.000 gradilišnih kranova koja se "nadvija" nad gradom dovoljna je da građanima i posetiocima Beograda ulije strahopoštovanje prema vlasti i veru u svetlu budućnost.

Posle dužeg vremena, odlučio sam da izađem iz svog predgrađa i prošetam centrom Beograda. Iako sam odavno navikao na urbanistički rusvaj mog tipično balkanskog okruženja - naselja Bežanija u kojem su pomešani uticaji socijalnog stanovanja, romskog kartonskog slama i rasulo sklepane pijace, što zajedno podseća na haotične ambijente gradskih kvartova Indije - bio sam zapanjen centrom naše prestonice. Možda sam previše očekivao, moguće da sam prestrog u opažanjima, ili ne vidim istu sliku grada koju vide naši političari?

Od najvećeg gradskog autobuskog stajališta, prljavog Zelenog venca do centra grada put vodi kroz prostore koje je moguće videti jedino u filmovima žanra apokalipse. U podzemnim prolazima koji decenijama nisu oprani ni ljudski čišćeni obitavaju spodobe, prosjaci, ulični preprodavci, džeparoši, narkomani. Gradska stepeništa su polomljena, trotoari izrovani i zapušteni, ulice zatrpane smećem i višedecenijski starim, napuštenim gradilištima koja danas predstavljaju mesta skupljanja beskućnika. Jad i beda prisutni su na svakom koraku. Raspadnute, grafitima izmazane i starim izbornim plakatima izlepljene fasade i podzemni prolazi u strogom centru su poslednje mesto gde bi pešak želeo da se zadrži. Pokretna stepeništa uništena, zidovi ruinirani i urinirani. Nekada velelepni tržni centri oko Terazija danas su razvaline u koje niko ne zalazi, zapušteni, pusti, neodržavani, prljavi. Blokovi u podmostovlju Karađorđeve ulice i dalje propadaju. Sliku raspadnutosti upotunjuju haotično, bespravno, šupama nadzidane zgrade. Svuda uokolo prisutna je neverovatna apokaliptična atmosfera koja danas privlači jedino strane filmske kompanije, jer sličnih prostora u Zapadnom svetu danas više nema.

Pokušao sam da pronađem onu "šumu" od 1.000 kranova, ali nisam uspeo. Odavno sam prestao da verujem u bajke, pa i one sa građevinskim kranovima. Ali, u ovakvoj atmosferi beznađa, nisam siguran da bi kranovi bilo šta promenili. Pre svega, potrebno je grad oprati i očistiti. A za to je dovoljna dobra metla.


Fotografija: Sa ulica Beograda, lična arhiva

Friday, 15 September 2017

Grad đubrište



Dnevnik zabluda

Grad đubrište

Piše Slobodan Maldini

Jedan od osnivača umetničke grupe Mediala, arhitekta i avangardni slikar Leonid Šejka opisao je savremeni grad kao đubrište. Po njemu, ne zna se gde prestaje grad, a gde počinje smetlište, jer se ono preklapa sa gradom. Ovaj umetnik blizak nadrealizmu opisao je u sirotinjskom socijalističkom Beogradu pedesetih nastanak novog tipa grada - đubrišta, najavio planetarnu civilizaciju deponija smeća, a čak je predvideo i kosmičko đubrište. Šejkin grad je razbacan po smetlištu, on je neupotrebljiv, nejasan do te mere da ni sam umetnik ne može da shvati da li živi u gradu ili smeću.

Šezdeset godina nakon Šejkinog opisa grada-đubrišta, duboko smo zagazili u njegovu viziju. Današnji gradovi u Srbiji sve su bliži umetnikovom opisu prostora u kojem se smetlište preliva u grad, gde nestaje granica između humanog urbanizma i urbicida - uništenja gradova, a arhitektonska struktura postaje urbano smeće. Decenijama smo imali situaciju u kojoj su gradska predgrađa, napadnuta bespravnom gradnjom, postajala gigantski slamovi, mesta u kojima je život nepodnošljhiv do krajnjih granica. A onda je nastao period kada se urbanističko đubre sa periferija naših gradova prelilo u njihova središta, uništavajući centralne fukcije i istorijska kulturna dobra. Za razliku od slamova predgrađa, nova gradska đubrišta su na oko umivena, našminkana. Njih neretko čine skupi prostori, nove zgrade podignute na lokacijama u strogom centru ili negde usred retkih sačuvanih gradskih humanih zelenih oaza. Međutim, iako moderni, građeni na "najboljim" lokacijama, tržišno skupe kvadrature, ovi arhitektnoski objekti predstavljaju tipične primere Šejkinog grada - đubrišta. Teško da može da bude išta humano u oblakoderima uglavljenim među uskim, zbijenim ulicama i blokovima centra Beograda. Život budućih stanara u šumi solitera koji se grade na podvodnom terenu Beograda na vodi ili na Mostarskoj petlji autoputa biće težak do krajnjih granica trpljenja. Jer, grad u kojem je gustina stanovanja dovedena do stepena neizdržljivosti a saobraćaj u njemu planiran na svakodnevni kolaps, mora jednom da pukne.

U današnjem svetu urbanističkog đubreta, u centrima velikih gradova se ne stanuje. U najvećem broju oni sadrže poslovne objekte, u kojima je boravak privremen. Iz nebodera Njujorškog Menhetna milioni zaposlenih žure posle radnog vremena u daleka predgrađa, gde žive u parkovskim gradovima, u kućama podignutim u zelenilu. Oni hrabri koji mogu da izdrže pritisak života u današnjim gradovima-đubrištima, redovno imaju alternativu u kućama za odmor.  Nažalost, u našem savremenom urbanizmu nestaje i mali trag humanosti urbanog života. Veliki gradovi u Srbiji pretvaraju se u Šejkina đubrišta, a njihovi stanovnici postaju zatočenici života u gradu - đubretu, maštajući o životu u nekim drugim, humanim, ruralnim sredinama.

Na fotografiji: Beograd na vodi, lična arhiva



Friday, 8 September 2017

Izgubljeni arhitektonski dragulji, Večernje novosti, 8. septembar 2017.



Dnevnik zabluda

Izgubljeni arhitektonski dragulji

Piše Slobodan Maldini  

Uskoro se otvara šoping centar "Rajićeva", prvi te vrste u beogradskoj Knez Mihailovoj ulici. Sa luksuznim hotelom i velikom podzemnom garažom, prostiraće se na oko 60.000 m2. Ovaj kompleks, neprimeren zaštićenoj ambijentalnoj celini, promeniće sliku prestonice. Njegovom izgradnjom, istorijski vredna zdanja na ovom prostoru izgubila su svoj karakter spomenika kulture, a istorijsko jezgro grada više nema značaj kulturnog dobra. Nakon završetka podzemne garaže na prostoru jedinstvenog i neprocenjivog arheološkog lokaliteta Studentski trg, istorijski centar naše prestonice definitino će biti derogiran. Posebno poražava činjenica da uništavanje zaštićenih kulturnih dobara predvode predstavnici strukovne i kulturne elite. Autori šoping centa u Rajićevoj su akademik SANU i Akademije arhitekture Srbije Milan Lojanica sa sinom Vladimirom, profesorom Arhitektonskog fakulteta u Beogradu. Autor projekta rekonstrukcije Studentskog trga je akademik SANU i Akademije arhitekture Srbije, po nekima mentor beogradskog gradskog urbaniste, Bečlija Boris Podreka. Ovo saznanje unosi dodatan nemir i gorčinu. Jer, ako čelnici elite arhitekture stoje iza katastrofalno pogrešnih urbanističkih poteza nanoseći duboku i nepopravljivu štetu, jasno je šta se događa na projektima poput Beograda na vodi, iza kojih stoje nekompetentni političari. Ali, greške poput ovih nisu jedine u našoj novijoj kulturnoj istoriji.

Na prostoru beogradskog trga Slavija, svojim značajem posebno se izdvajalo zdanje "Sale mira". Po viziji Fransisa Makenzija, najpoznatijeg beogradskog Engleza i filantropa, ono je sagrađeno 1889. po planovima Svetolika Popovića. Tu su održavana predavanja, a u dozidanom objektu otvorena je večernja škola, kasnije Srpska crtačko-slikarska škola koju je vodio slovački slikar Kiril Kutlik. Suprotno Mekenzijevoj viziji, zgrada je 1934. pretvorena u kafanu. Srušena je 1991. i pored odluke kojom je proglašena kulturnim dobrom. Danas se na mestu "Sale mira" nalazi otvoreni javni parking.

Kafanu "Tri lista duvana" na uglu Bulevara kralja Aleksandra i ulice Kneza Miloša podignuo je 1882. Kosta Lazarević. Dugo je to bio jedan od najreprezentativnijih objekata u kraju. Iako je imao status zaštićenog spomenika kulture, srušen je 1989. Nekoliko godina parcela je služila kao parking, a već punu deceniju, na mestu nekadašnje kafane nalazi se nezavršen, nedefinsan, rogobatni objekat površine 8.000 kvadratnih metara.

Narodna biblioteke Srbije se 1920. uselila u zgradu Milana Vape na Kosančićevom vencu. U šestoaprilskom bombardovanju Beograda 1941. ova istorijski vredna palata je pogođena, a naš nacionalni knjižni fond je izgoreo. Umesto da bude obnovljena, biće tu izgrađen "memorijalni park" prema čudnoj koncepciji  "rasturene cigle i kamena... koji bodu oči" akademika Borisa Podreke.


Na fotografiji: Tržni centar "Rajićeva"

Friday, 1 September 2017

Urbanizacija parkova, Večernje novosti, 1. septembar 2017.



Dnevnik zabluda

Urbanizacija parkova

Piše Slobodan Maldini

Beograd je poznat po zelenim površinama. U centru grada nalazi se njegov najlepši park Kalemegdan, parkovi - šume: Košutnjak, Rakovička i Zvezdara, Veliko ratno ostrvo. Posebnu  vrednost ima Beljarica, deo Borče koji s pravom ima nadimak "beogradska Amazonija". Ovde je zabeleženo 136 vrsta ptica, od toga 108 strogo zaštićenih, tu se gnezde belorepani - najveći orlovi u Evropi, crne rode, tu žive vidre, šakali, kune zlatice i belice. Međutim, beogradski rezervati prirode napadnuti su nemilosrdnom i kratkovidom urbanizacijom koja preti da ih potpuno uništi.

Nedavno su otpočeli radovi na prvoj fazi rekonstrukcije novobeogradskog zaštitnog zelenog pojasa "Ušće", koji se prostire između Ušća i Zemuna. Iz potcenjivanja i nepoverenja prema domaćim arhitektima, ili nečeg trećeg, gradska vlast je angažovala danskog arhitektu Jana Gela da izradi projekte rekonstrukcije ovog prostora. Nakon što je građanima Gel predstavljen kao "jedan od najvećih svetskih arhitekata", s pravom možemo da zaključimo da je i njegov honorar među najvišim svetskim, što Beogradu danas svakako nije potrebno. Ali, šta je Gel zamislio?

Zeleni pojas "Ušće" Gel je urbanizovao - u suštini razorio, podelivši ga na sedam urbanističkih, a ne parkovskih zona. To su: zona kretanja, nazvana apsurdnim imenom jer svaka urbana zona sadrži kretanje, zone nauke, muzike, vode, umetnosti, zbunjujuće nazvana zona "Srbija" i ona najmanje površine - zona prirode. Po Gelovom planu, park "Ušće" će sadržati samo jednu zonu primerenu parku, a to je zona prirode i to na površini manjoj od jedne sedmine ukupne površine, odnosno svega 10 procenata površine parka! Ostale zone nemaju nikakvu dodirnu vezu sa pojmom parka, niti su primerene zaštitnom zelenom pojasu novobeogradskog dunavskog priobalja. Jer, zone parkova treba da sadrže drugačije funkcije, kao što su: odmor, rekreacija, mir, tišina, opuštanje, igra dece, odmor starih, sportovi, priroda, zelenilo... Gel je od zelenog pojasa skrpio nešto što nije ni vašarski ni sajamski kompleks, ni muzej na otvorenom ni pijaca. A ovaj opasan presedan otvara na velika vrata mogućnost brutalnih manipulacija na prostoru "Ušća", posebno u zonama nauke i "Srbije", koje mogu u budućnosti da postanu mesta urbanog haosa. Gelov plan je osnova budućeg "pravila" po kojem bi bili "zonirani" Veliko ratno ostrvo, Beljarica, Košutnjak. Zamislimo da je Central park na Menhetnu zoniran po Gelovom principu, sa "tvrdim" urbanističkim zonama? Centar Njujorka danas ne bi bio ono što jeste, jer bi izgubio svoju najveću vrednost - nedirnutu oazu prirode. Bio bi samo gomila precenjenog urbanog đubreta. I zato, poručujem Gelu: ne dirajte beogradske zelene površine. Beograd je umoran od nametanja praznih i destruktivnih ideja neupućenih stranaca i domaćih neukih političara. Ostavite Beograd Beograđanima.


Na fotografiji: Gelove urbanističke zone parka "Ušće"